Stworzona dla mnie-14

   Była piękna pogoda. Słońce raziło mnie w oczy. Upał doskwierał, mimo to nie zdjąłem bluzy. Nie mogłem. Ślady po żyletce były jeszcze świeże i bardzo widoczne. Z niektórych, nadal, delikatnie leciała krew. Ból na szczęście ustąpił, jednak głębsze rany przy najmniejszym nawet otarciu boleśnie szczypały. Czułem na sobie wzrok ludzi przechodzących obok. Oni wiedzieli co się wydarzyło. Bezpodstawnie mnie oceniali. Nie rozumiałem ich. Nie potrafili sobie wyobrazić przez co przeszedłem, jaki ból czułem, mimo to wiedzieli. Skąd? Założyłem okulary przeciwsłoneczne i kaptur. Chciałem być obcy, straszny. Kiedy ludzie się boją, nie wyrażają swoich opinii, nie publicznie. Mogli mnie widzieć, nie mogli wiedzieć kim jestem. Świat jest okrutny. Ludzie nie chcą rozumieć. Wolą patrzeć z daleka na czyjąś krzywdę i udawać, że nic o niej nie wiedzieli. Uważają, że jeśli słyszą wołanie o pomoc, a nie wiedzą skąd dobiega, nie muszą się w nie wsłuchiwać. To błąd. Czasem w najcichszym krzyku można usłyszeć najwięcej. Ja byłem przecież dumny. Podążyłem za bólem i cierpieniem innych. Uratowałem życie bezbronnej kobiecie. Miałem prawo do dumy. Inni o tym nie wiedzieli. Znałem swoją wartość. Nie obchodziło mnie zdanie wszystkich, pozostałych. To ja miałem mieć satysfakcje z swoich czynów, a nie inny. Przecież wygrana nie smakuje tak dobrze, bez stojących na jej drodze przeszkód. Z każdym upadkiem, wstajemy silniejsi i potrafiący wyżej skakać.
   Doszedłem do parku. Stanąłem obok wąskiej furtki prowadzącej do małego stawu. Opadające liście wierzb cudownie odbijały się w krystalicznie przezroczystej wodzie. Białe łabędzie pływały, omijając kolorowe kaczki. W pobliżu słychać było krzyki radosnych dzieci, łapiących żaby. To wszystko wydawało się być takie idealne, piękne. Nie możliwym było to porównywać do problemów i kłopotów drzemiących w myślach każdego dorosłego, poważnie siedzącego na ławce. Wybrałem cichszą drogę. Skierowałem się w stronę wąskiej ścieżki. Z każdym krokiem po niej drzewa wydawały się być ułożone coraz bliżej. Ścieżka jakby z każdym metrem była coraz węższa. Zdjąłem okulary. Z każdej strony otaczał mnie cień. Ku mojemu zdziwieni na końcu ścieżki widać było sylwetkę człowieka. Kobiety, znajomej mi -Luna- pomyślałem i zawróciłem. Szedłem powoli by nie zauważyła pośpiechu z którym tak naprawdę stawiam każdy krok. -skąd ona w ogóle się tu wzięła?
    Poczułem dziwne mrowienie na plecach. Zimna, kobieca dłoń dotknęła mojego ramienia. Oddech osoby przyprawiał mnie o dreszczy. Wiedziałem, że była to ona, Luna, jednak, mój umysł nie dopuszczał tej informacji. Odwróciłem głowę, a zaraz za nią całe moje ciało.
-Hej-powiedziałem, ze sztucznym uśmiechem
-Cześć-odpowiedziała mi z równie prawdziwym wyrazem twarzy.
-Co ty tu robisz?-zapytałem, nie oczekując odpowiedzi.
-Czekałam na kogoś-delikatnie się uśmiechnęła. W jej oczach widziałem dziwną beztroskę. Nie ujrzałem w nich dawnej radości. Zrozumiałem, że ona także, kryje więcej tajemnic, niż dotąd przypuszczałem.
-A ty?-Kontynuowała.
-Myślę.
-Nad czym?-zobaczyła mój nie zadowolony wyraz twarzy.-Chcesz się przejść?-dodała.
-Jasne...-niechętnie odpowiedziałem.
    -Dlaczego wróciłaś?-próbowałem znaleźć jakiś wspólny temat.
-Tęskniłam, wiesz... Tęsknota potrafi naprawdę zmienić człowieka i nastawić go do innych działań.
-Wiem-odpowiedziałem z własnego doświadczenia. Nie chciałem z nią o tym rozmawiać. Nie po tym co mi zrobiła. Jeszcze jej nie wybaczyłem. To za bardzo bolało.
-jak tam Chach?-zmieniła temat.
-Dobrze, a co tam w ogóle u ciebie? Masz kogoś na oku?-zaśmiałem się.
-Tak-odpowiedziała i popatrzyła mi się prosto w oczy. Szybko zerwałem nasz kontakt wzrokowy. Nie chciałem by robiła sobie nadzieje. Musiała to zrozumieć. Powinna dać mi więcej czasu..
     -Chcesz pójść w fajne miejsce?-Zapytała z chytrym ale słodkim uśmiechem. Stanęła do mnie twarzą w
twarz i znów to zrobiła. Popatrzyła mi się w oczy. Złapała mnie za rękę. Widząc kiwnięcie mojej głowy na zgodę, ruszyła parę kroków tyłem, po czym się odwróciła. Nie wiedziałem dlaczego się zgodziłem. To ten jej hipnotyzujący wzrok. Myślała, że uda się jej mnie opętać. Musiałem za wszelką cenę jej w tym przeszkodzić. Po dziesięciu minutach drogi, dotarliśmy przed niewielki kolorowy budynek. Stanąłem przed nim i popatrzyłem się pytająco na kobietę. Ona w znak odpowiedzi roześmiała się głośno i potrząsnęła włosami. Znów złapała mnie za rękę i wprowadziła do środka. Minęliśmy wysokiego, łysego, umięśnionego mężczyznę. Ku mojemu zdziwieniu on tylko kiwnął głową na jej widok i przepuścił nas przez małą, czarną bramkę. Nie miałem pojęcia gdzie jestem. Nigdy wcześniej mnie tu nie było.

Jak myślicie? Gdzie Luna go zaprowadziła? Co z tego wyniknie? Czy dojdzie do czegoś więcej? Odpowiedzi zostawiajcie w komentarzach i czekajcie na dalszą część! :P