Stworzona dla mnie-12

   Nie mogłem w to uwierzyć! Dlaczego ona mi to zrobiła?! Oparłem się o ścianę. Chciałem się uspokoić. Wyrównałem oddech, zamknąłem oczy i pomyślałem o dzieciństwie. Kiedyś wszystko było proste. Przypomniałem sobie mój ulubiony dzień z tamtego okresu życia:  
   Razem z Chach i Luną bawiliśmy się na podwórku. Właziliśmy na drzewa, skakaliśmy, biegaliśmy. Po mimo wielu ran, uśmiech nie znikał nam z twarzy, po mimo wielu upadków, wstawaliśmy i z jeszcze większym entuzjazmem bawiliśmy się dalej. Pamiętam moje myśli, dziecięce, proste, zabawne myśli. Wyobrażałem sobie,że jestem astronautą. Największy dąb na podwórku był moją rakietą. Wspinałem się i skakałem z niego. W końcu z niego spadłem. Próbując złapać równowagę i utrzymać się na gałęzi złapałem się za sznur na którym wisiało czyste pranie. Materiały razem ze mną wpadły w wielką kałuże. Wtedy jak oszalała z domu wybiegła mama z drewnianą miotełką. Pamiętam jak wystraszony, uciekałem, przez dobre półgodziny przed matką. 
   Z wspomnień wyrwały mnie myśli: miłość, ból, cierpienie, strach. Nie wiedziałem skąd w mojej głowie pojawiły się te słowa. Ale wiedziałem, że szybko o nich nie zapomnę. Dłuższą chwilę zastanawiałem się nad pojęciem miłość. Dla większości osób jest to taka drabina do szczęścia. Czym wyżej się wspinasz, tym trudniej jest ci patrzeć dół-w przeszłość. Czym dłużej po niej wędrujesz tym trudniej ci się z nią rozstać. Czasem drabina zaczyna się trząść, wtedy są dwa wyjścia. Albo razem z nią upadasz albo pozostajesz w górze. Tego drugiego nie można jednak uzyskać samemu, potrzeba: wsparcia, cierpliwości, zaufania i obecności drugiej osoby.
    Ocknąłem się. Stwierdziłem, że muszę upewnić się kto jest w środku. Może coś mi się przewidziało? Spojrzałem jeszcze raz przez szybę w drzwiach. Wtedy poczułem zimny wzrok Chach. Zobaczyła mnie, nie chciała mnie zobaczyć. Uśmiech z jej twarzy zniknął. Powiedziała tylko parę słów, których nie dosłyszałem po czym kobiety wyszły z pomieszczenia i kazały mi wejść do środka.
   -Nawet się nie przywitały... -Powiedziałem cicho do Chach i podałem jej bukiet kwiatów, który cały czas trzymałem w ręce - Dlaczego one tu są?-kontynuowałem.
-Przyszły same , chciały mnie odwiedzić.-Powiedziała spokojnie. Kłamała. Widziałem to w jej oczach. Zawsze mruży oczy, kiedy kłamie, zawsze załamuje głos, kiedy kłamie. Zawsze.
    Kobieta wstała z łóżka i podeszła do mnie. Wtuliła się w moja grubą bluzę i szepnęła mi do ucha:
-Kocham cię-stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek. Strzepnąłem jej długie, czarne włosy z twarzy i dotknąłem ustami jej szyi. Za czym zdążyłem jej odpowiedzieć, usłyszałem:
-One też cię kochają- Mówiąc te słowa, oczy zaczęły się jej świecić. Z wielkich, kryształowych, ciemnych, ślepi popłynęły jej łzy. Miała piękne oczy, najpiękniejsze. Popatrzyłem się na nią i pocałowałem ją w usta. Nie chciałem by czuła się źle prze zemnie. Kochałem ją najmocniej w świecie dlatego nie pragnąłem jej krzywdy. Wiedziałem co czuła. Rozumiałem, że myślała, że one mi ją odbiorą. Była zazdrosna. Zazdrosna w piękny sposób. 
-Louis-usłyszałem jej ciepły i spokojny głos-Idź do niej, wytłumacz jej.
-Ona nie zrozumie. -Wtargnąłem się jej w pół zdania.
-To twoja matka. Kocha cię. 
-Kocha ale inaczej, nie jak syna, jak bestie, jak morderce. Kocha miłością 9-latki-szczerą ale naiwną i prymitywną. 
-Nie prawda!-wtrąciła się Chach. Ona cię nie obwinia. Ona wie, że to nie była twoja wina. Kocha cie. 
-Miłość to tylko ucieczka od nienawiści, marna nazwa dla uczucia, nie gwarantuje wieczności. Ona mnie kochała.-Szepnąłem jej do ucha i odwróciłem się. Kiedy chciałem wyjść poczułem ucisk nadgarstka. Dziewczyna złapała mnie za rękę i przyciągnęła do siebie.
-Czy ty kiedykolwiek z nią o tym rozmawiałeś?-prawie wrzasnęła. Na to pytanie odpowiedziała jej jedynie głucha cisza. Pocałowałem ją w czoło i po chwili namyślenia odpowiedziałem.
-Nie, ale ja to wiem.-usłyszałem śmiech kobiety.
-Ona czeka. Nie zmarnuj tego. Nie każ czekać jej dłużej.-uśmiechnęła się i popchnęła mnie w stronę drzwi.