Stworzona dla mnie-3

Jedno spojrzenie i zmienia się wszystko... Jedne oczy i miłość nabiera innego znaczenia.... Jedna chwila i ona staje się twoim życiem... Jedna pomyłka i tracisz  je....
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
     Nie mogę się skupić, ciągle myślę o mojej wczorajszej rozmowie z Chache. Uliczne hałasy zagłuszają wszystkie moje myśli, nie mogę się skoncentrować przez co wściekam się coraz bardziej. Postanowiłem założyć słuchawki. Włożyłem rękę do kieszeni by wyjąć z niej MP4. Ku mojemu zaskoczeniu była pusta. Wiedziałem, że jeśli zaraz nie znajdę odtwarzacza wpadnę w atak furii. Położyłem plecak na chodniku schyliłem się by go przeszukać. W żadnej z moich kieszeni nie było MP4! Jak to możliwe? Czyżbym o niej zapomniał? Wstałem i zobaczyłem ciągnący się kabelek od słuchawek wystający z mojej kieszeni w bluzie. Od razu mi ulżyło.
     Czułem na sobie spojrzenia innych ludzi. Widziałem jak ich wzrok wędrował po moim ciele, szukając ran po samookaleczeniu. W końcu co mogli powiedzieć na ciemnowłosego chłopaka w ciemnych ubraniach  z małymi słuchawkami z których słychać było wrzaski metalowej kapeli? Mimo to szedłem na przód wpatrzony w moje wysokie glany. Nie byłem w najlepszym humorze, znów wróciła; panika, depresja, strach, zaniedbanie i... ból. Ból po utracie bliskiej osoby! Stało się to tak dawno! A ja? Ja wciąż nie mogę się z tym pogodzić!
      Poszedłem na skróty przez wąską uliczkę pomiędzy blokami. Chłód doskwierał coraz bardziej. Było już ciemno chodź zegarek ledwo wskazywał 17.00. Śnieg padał coraz mocniej, a wiatr przedzierał się coraz bardziej przez materiał ubrań. Pomiędzy odgłosami muzyki słyszałem jakieś poszczególne wrzaski. Na początku myślałem, że to jakaś fraza w piosence, której wcześniej nie zauważyłem. Po woli zacząłem uświadamiać sobie, że to krzyki, krzyki kobiety błagającej o pomoc. Szybko wyrzuciłem MP4 na ziemię. Stanąłem na środku chodnika i próbowałem ustalić stronę z której dobiegały te dźwięki. Ten głos... skądś go znalem... Ale nie wiedziałem skąd.
      Pobiegłem na przód. Zobaczyłem sylwetkę trzech mężczyzn i kobiety. Ubrani byli w luźne spodnie z niskim krokiem i ciemne kurtki. Jeden był łysy i gruby. Widocznie musiał być bardzo silny bo momentami przytrzymywałam ofiarę w bezruchu. Drugiemu burzę włosów zakrywała fioletowa czapka. Był chudy i całkiem przystojny. wyglądał bardzo młodo. Jego garbaty nos lekko przypominał nosy czarownic  z dziecięcych opowiadać. Trzeciego nie było widać. Stał w cieniu.              
      Dziewczyna szarpała się i krzyczała wniebogłosy. Można było się tylko domyśleć co mężczyźni planowali zrobić. Twarz kobiety zasłaniała fala ciemnobrązowych włosów. W świetle lamp było widać nieznaczną część buzi dziewczyny. Kobieta wydawała mi się znajoma.  Czy to mogła być... Nie, to nie możliwe!?