Stworzona dla mnie-3

      Ręce zaczęły mi drżeć na sama myśl o tamtym dniu. Pojawiły sie zimne  poty, a rumieńce zalały moję poliki. Nie chcialem o tym rozmawiać, ale wiedziałem, że muszę. Powinna o tym wiedzieć. Powinna wiedzieć, ze jestem... mordercą....

-Dobrze, mineło tyle czasu, moge Ci już o tym powiedzieć, nie ja muszę Ci o tym powiedzieć!-Wykrzyczałem nagle, zakręciło mi sie w głowie i prawie spadłem z krzesła.

-Kochanie... Ale co sie stało? O czym ja nie wiem?-Zapytała zdziwiona Chach. Bałem sie, że po tym co jej powiem odejdzie, odejdzie o demnie, odejdzie na zawsze... W prawdzie pozbierałem sie juz po wypadku, ale nadal nie potrafie uświadomić sobie, że mój ojciec nie żyje, i to z mojej winy! 

    -Jechaliśmy w nocy. Odwoziłem rodziców na bal sylwesrtowy. Jakis pijany kierowca, wyjechał, wyjechał nam zza zakrętu!-Powiedziałem i zacząlem płakac jak małe dziecko. 

-uderzył w nas.-nie dałem sobie przerwać- Uderzył w tatę! W mojego tatę!-krzyczełem, a w myślach błąkałem sie gdzieś tam... daleko... Konstruując minute po minucie, powtarzając sekunde po sekundzie tamtego dnia tamtego zdarzenia. 

-On zginął! I to przezemnie! Zginął na miejscu! 

-Kochanie! kto Ci tak powiedział? To wina tamtego kierowcy!-Chach objeła mnie, pocałowała lekko w policzek i przytuliła mocno. Nagle zrobiło mi sie w sercu ciepło, goraco.

-On zginął na miejscu! Widziałem jak umiera! Nie mogłem nic zrobic unieruchomiony przez poduszki powietrzne. Widziałem jego łzy, jego ostatnie łzy, jego ostatni usmiech, tak usmiechał sie do mnie! Tylko do mnie! Ten jego ostatni uśmiech był dla mnie, tylko dla mnie! I ostatni raz spojzałem na oddalaące się auto tamtego kierowcy, a po tem obudziłem się w szpitalu. Nic wiecej nie pamietam. Matka mi tego nie wybaczyła i nigdy nie wybaczy!-Znów zawirowałem, czułem się jakbym latał.

-Ale czego nie wybaczy jak ty niczego nie zrobiłeś?-Szepneła mi delikatni do ucha.

-Zabiłem go rozumiesz?! Zabiłem!