Stworzona dla mnie-2-fantasy

      Niebiesko-błękitny motyl przysiadł na ramieniu kobiety. Jego drobne skrzydełka mieniły się szmaragdowym blaskiem. Każdy ruch owada powodował drganie dziewczyny, jak gdyby uchylała się pod jego ciężarem.

      Nie mogłem przestać obserwować tego dziwnego zdarzenia. Motyl wydawał się być przywiązany do człowieka. Był taki ludzki zdawało się, że spoglądał na kobiete z wyrozumiałością. Wiedział co się dzieje. W jego wielkich oczach odbijała się cała prawda, ale nie było w niej mnie. To dziwne uczucie przerodziło się w strach. Mijały sekundy, minuty, nie przerwanej ciszy. Czułem, że postacie próbowały dać mi do zrozumienia co zaszło dzisiejszego dnia. Chciały abym odpowiedź uzyskał sam. 

-Więc?-odezwałem się, przerywając pustkę. 

-Już rozumiesz?-odparła pytaniem na pytanie kobieta. 

-Że jesteście jakimiś psycholami i uwieźliście mnie jak zwierzęce w klatce, tak wiem-Uśmiechnąłem się wścibsko, jednak na mojej twarzy pojawił się rumieniec. Postacie spojrzały się na siebie. Przez moją głowę przepłynęło zdanie: ,,Co to za dziwny przypadek, jakiś oryginalny okaz'' Uniosłem szybko twarz. Postacie nic nie mówiły. O co chodzi? Co się ze mną dzieje? Czy ja już wariuję? Może to przez ten strach? 

-Nie- wtargnął w moje myśli, ponownie ten sam głos. Odskoczyłem na bok. Oparłem się o ścianę. Moje serce biło mocniej niż kiedykolwiek. Słyszałem jego uderzenia. Oni na pewno także słyszeli.

-Nie lękaj się mnie. Ja jestem Tobą, prawdziwym.-słyszałem. 

-Musisz jeszcze wiele zrozumieć, trzeba zacząć naukę.-Spojrzała na mnie poważnie kobieta. 

-Będziesz musiał nauczyć się z nim żyć, to twój mentor.-dodała  usiadłem na łóżku, nic nie rozumiałem. Dobra, poddaję się.

        -Kim są narodzeni?

-Narodzeni...-powtórzył mężczyzna, spoglądając na kobietę, jak gdyby chciał jej uświadomić, że teraz zaczyna się jej rola.-są istoty nierealne. 

-Czyli nigdy nie istniałem? 

-Można tak powiedzieć.-Wyszczerzył żółte, krzywe zeby mężczyzna. Zamknął je jednak po odczuciu uderzenia przez dziewczynę. 

-To nie tak, nie słuchaj go, on już ma swoje lata, a humor mu dzisiaj nadmiar dopisuje. Każdy nadludzki był narodzonym, więc wszyscy wiem co przeżywasz.-uśmiechnęła się łaskawie spoglądając co wyczynia o wy mężczyzna- istniałeś, w wyobraźni Chach.-Zacząłem się śmiać, wydawało mi się to takie nie realne. Jednak dziwny ból w mojej głowie przezwyciężył uczucie i w momencie moja twarz stała się kamienna. Cisza! Usłyszałem huk. 

-Nic nie rozumiesz.-z powrotem zaczęła kobieta.-To Chach cię stworzyła, unaoczniła cię. To ona powołała cie do życia. Tak bardzo jej kogoś brakowała, że stworzyła nowe istnienie. Ona zapoczątkowała nową historię. Najpierw, żyłeś w jej myślach, później, zaczęli cię zauważać inny, za późno. 

-Co znaczy ''za późno''?

-Wszyscy myśleli, że zwariowała. Dlatego trafiła do szpitala psychiatrycznego.

-Co?! To nie prawda! Cóż za obelgi?! Ona była ranna pobili ją! Byłem tam! Widziałem to! Nie zdążyłem je pomóc...-powiedziałem ciszej. Odchrząknąłem się i popatrzyłem na dziewczynę. 

-Musiała jakoś uzmysłowić sobie, że to nie prawda, wiedziała, że wszyscy inni są winni, nie ona. Nikt jej nie wierzył.-miałem pustkę w głowie. Jeśli to wszystko to prawda?! 

-A moje dzieciństwo? Moja rodzina, uczucia?

-Tak bardzo wcieliła cie w życie, tak strasznie chciała twojego istnienia, aż zacząłeś stawać się nową osobą. A dzieciństwo, to wszystko, tak samo jak ty, wytwór jej wyobraźni. 

-Ale ona nie zwariowała? 

-Nie, musiała cię wymyślić, kiedy była jeszcze młoda, później zaczynałeś stawać się osobą, jej psychika tego nie wytrzymała, więc wszyscy uznali iż to prawda. 

-A wy?

-My też. Ktoś pokochał nas, tak bardzo, że staliśmy się żywymi istotami. Wiem, przejście i przeistoczenia jest najtrudniejsze, ale poradzisz sobie. 

------------------------------------------------------------------------------------

Pewnie nic z tego nie rozumiecie, to tak jak ja :D Jestem w toku wymyślania :P Ale w następnych rozdziałach będzie wyjaśniane coraz więcej :)