Stworzona dla mnie-1-fantasy

    Spojrzałem na twarz kobiety. Była dziwnie znajoma. Te oczy, widziałem w nich o dużo więcej, niż powinienem za pierwszym spotkaniem. Spociłem się, nie wiedziałem czego ci ludzie ode mnie oczekiwali. Moje rumieńce dawały się we znaki, najwidoczniej oni to zauważyli.
-Ciemność po zmroku jest na prawdę straszna, nieprawdaż?-nagle odezwała się kobieta. W jej głosie nie słychać było złości. Była spokojna i delikatna. Każdy dźwięk wypowiadała dokładnie, każdą literę wyraźnie, szelest rozbrzmiewał się jak echo po pokoju. Spostrzegłem lustro stojące za nią. Otworzyłem szeroko oczy a mój podbródek lekko opadł. Czy ono tu wcześniej stało? Nie zauważyłem go? Zorientowałem się że... W zwierciadle nie było odbicia żadnych z trzech postaci. Odsunąłem się lekko, prawie nie zaważanie, na palcach w tył. Przełożyłem cały ciężar ciała na lewą nogę, zawsze miałem szanse na ucieczkę. Spojrzałem jeszcze raz w lustro, tym razem odbicie wyraźnie widniało w szybie. Czy to możliwe, że coś mi się przewidziało? Przechyliłem się w stronę ściany. Oparłem o okno. Przejechałem opuszkami palców po parapecie. Ku mojemu szczęściu leżał na nim mały odłamek szkła. Chwyciłem go jak najdelikatniej, niemal niezauważalnie. Zacisnąłem mocno w dłoni. Czułem jak szkło ociera się o moje palce. Zaciskałem jeszcze mocniej, tym razem popłynęła krew. Wiedziałem, ze jestem przygotowany i w każdej chwili mogę wystartować do ataku.
-Nie lękaj się.-Odezwał się głos mężczyzny. Po moim ciele, spłynął wzrok trzech par oczu. Najgorsze do zniesienia były szmaragdowe ślepia kobiety. Jej przenikliwy wzrok przeszywał całe moje ciało. Czułem się tak niekomfortowo, miałem wrażenie, jakby owa postać wiedziała o mnie wszystko, jakby znała moje myśli, każdy następny ruch. Wiedziałem, chcą mnie zwabić do pułapki, chcą abym przestał się bać! Nigdy, nigdy się nie poddam!
-Myśl dalej, to nie prawda- szepnęła kobieta. Z wielką lekkością położyła dłoń na moim ramieniu. Nie czułem ciężaru ręki.
-Co wy ode mnie chcecie? Kim jesteście? Gdzie ja jestem? -Wrzasnąłem nerwowo i tak szybko, aby wszystkie słowa zmieściły się na jednym oddechu.
-My? Czy on nie wie?- postacie spojrzały na siebie ze zdziwieniem.
    -O czym nie wiem?-tym razem i ja zainteresowałem się sytuacją.
-Jesteś narodzonym- odpowiedziała kobieta z wielkim, chytrym uśmiechem na twarzy.
-Co? Nie paplajcie mi tu głupot! Odwieźcie mnie do domu! Chach, na mnie czeka!- Na te ostatnie słowo, pomieszczenie wybuchło śmiechem. O co może im chodzić?
-Chach? Ty nadal wierzysz w tą bajeczkę? Skarbie, życie nie jest takie piękne, przynajmniej nie dla nas.-Kobieta oparła się o ścianę, przekręciła wielkim srebrnym pierścieniem po palcu i gorzko splunęła na ziemie.
-Dla nas? Jakich nas?-odparłem kpiąc pod nosem.
-Dla narodzonych- odezwał się mężczyzn, który dotąd siedział cicho, może w między czasie parę razy zaklną.
-Kim są narodzeni?-odezwałem się, nadal nie biorąc niczego na poważnie. ,,Tu zaczyna się twoja historia'' ,,nie zapomnij tego miejsca'' ,,nigdy'' Przez głowę przeszły mi te myśli. Nie umiałem ich opanować. Rozmnażały się jak echo w lesie, ciągle powtarzając te trzy zdania.
Kobieta złapała mnie za ramie, mocno wbijając długie paznokcie w skórę. Zasyczałem głośno z bólu. Odruchowo  zamachnąłem ręką, próbując skaleczyć ją ostrzem które dotąd trzymałem w dłoni. Szkło przeszło przez nią jak przez mgłę. Chociaż ciało było widoczne, ostrze przeleciało jak przez powietrze.
-Unaocznienie.- Odparł mężczyzna.
      Okno naglę się otwarło. Na dźwięk skrzypu zatrząsłem się. Do pomieszczenia wleciał motylek. Usiadł na ramieniu kobiety.
------------------------------------------------------------------------------
Od autorki
Myślę, że mogę Was nieźle zaskoczyć tym fantasy ;) Mam ciekawy pomysł, więc czytajcie ;P  Każdy szczegół jest ważny :P A i pamiętajcie! TO NIE JEST OPOWIADANIE O WAMPIRACH! :p